10. Beatles – The White Album (1968)
Met the White Album leveren de Beatles hun zoveelste klassieker af. Een album vol met liedjes; maarliefst dertig stuks. Een plaat met een groot hart, die voor ieder wel wat wils in petto heeft. Van hart tot zacht, en van apart tot mainstream. Het is ontzettend knap dat The Beatles er zo even dertig nummers doorheen knallen zonder dat dit album gaat vervelen. Een geweldige dubbelaar. En toch vind ik de status als “goddelijke klassieker waar alle Beatles fans smoorverliefd op zijn” wat overdreven. Maar feit is wel dat hier de beste “liedjes-liedjes” van de jaren ’60 opstaan. Daarnaast vraag ik me af heel mijn leven af waarom dit album “The White Album” heet? 😉
9. Bob Dylan – Highway 61 Revised (1965)
Alweer een Bob Dylan? Jazeker. Robert Zimmerman maakte naar mijn mening in de jaren ’60 belachelijk veel goede platen. En dan heb ik de zeker niet misselijke albums ‘The Times They Are A-Changin” en ‘Nashville Skyline’ in dit lijstje buiten beschouwing gelaten. Goed. Het zesde studioalbum in drie jaar heet ‘Highway 61 Revised’ en is wederom een klassieker. Het is ook een van de weinig oude album waarvan Dylan live nog steeds veel van laat horen. Het is ook de eerste plaat waarop Dylan geheel elektrisch ging (mét rockband), tot afschuw van zijn fans. Hier staan in mijn orgen negen klassiekers op. Een plaat waarvan ik altijd opveer.
8. Jimi Hendriks Experience – Are You Experienced? (1967)
‘Are You Exerience’? is mijn favoriete plaat van Gitaargod Jimi Hendriks. Een stuk beter dan het wat overschatte ‘Axis: Bold As love’ en het wisselvallige ‘Electric Ladyland’. Op ‘Are You Experienced’ klink Hendriks naturel. Geen poespas, gewoon (fucking goed) spelen. Ondanks dat ook deze Hendriks niet helemaal perfect is, is het wel (mede dankzij de later toegevoegde bonustracks) een echte klassieker. ‘Purple Haze’, ‘Manic Depression’, ‘Hey Joe’, ‘Foxey Lady’ en mijn favoriet ‘Red House’ zijn allemaal uitgegroeid tot het beste wat Hendriks ooit produceerde. Terecht dit zijn stuk voor stuk briljante gitaarnummers. Dit gaat zeker nooit gaat vervelen.
7. The Velvet Underground – The Velvet Underground (1969)
Die goede oude tijd. Ooit vond ik ‘The Velevet Undergroud’ voor een euro (één euro!) bij de Vanleest. Een plaat die niet gelijk op waarde te schatten is, maar wel constant weet te boeien. Later blijkt werkelijk alles op dit album op de goede plaats te staan. De grootste groeiplaat die ik ooit gehoord heb, echt waar. Er staan namelijk negen betoverd mooie liedjes op dit album. ‘Candy Says’, ‘Pale Blue Eyes’, ‘After Hours’, werkelijk prachtig. Maar ook vreemde eend in de bijt ‘The Murder Mystery’ is briljant. Het experimentele van ‘The Velvet Underground & Nico’ wordt op dit derde studioalbum beperkt tot de maffe (negen minuten durende) chaos. Charmant hoor.
6. Beatles – Abbey Road (1969)
Mijn favoriete Beatles plaat? Met afstand Abbey Road. Alles klopt ook aan deze plaat. De vier Beatles klinken lekker, bijzonder, en soms een beetje vreemd. ‘Come Together’ en ‘I Want You’ zijn mijn favoriete Beatles nummers. Maar alles (op het wat knullige ‘Octopus’s Garden’ na) geweldig. Verder vind ik de wereldberoemde Abbey Road hoes ook een van de beste pophoezen ooit geschoten. Oh en afsluiter ‘Her Majesty’ is met haar speeltijd van 23 seconde het mooiste “kleine” liedje dat ik ken. Voor Paul is echter ruim genoeg om te ontroeren. Bam, wat een vakschap. En, helemaal los hiervan, wat is ‘Yellow Submarine’ toch een draak…
5. Bob Dylan – The Freeweeling Bob Dylan (1963)
Voor mij de bijzonderste plaat die Bob Dylan in de jaren ’60 opnam. Ik herhaal: voor mij. Eigelijk is deze plaat helemaal niet zo bijzonder; een man met een gitaar die typische Amerikaanse folk muziek speelt zoals Woody Guthrie dat al eerder deed. Maar ik hoorde Bob Dylan het voor het eerst doen en was niet zo onder de indruk. Totdat er op een dag het “Bob Dylan Kwartje” viel. De jonge Zimmerman wist me vervolgens ontzettend te raken. Prachtige poëtische teksten in hele kale akoestische nummers. Nee, van de diversiteit én de originaliteit moet dit tweede Bob Dylan album het niet hebben. Maar met een kwaliteit als ‘Blowin’ In The Wind’ bijzonder mooi.
4. Neil Young & Crazy Horse – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)
‘Everybody Know This Is Nowhere’, de eerste plaat met begeleidende rockband Crazy Horse, is niet Neil’s mooiste, maar wel zijn indrukwekkendste. Er staan op dit meesterwerk vijf ‘gewoon’ goede songs (waaronder het bekende Cinnamon Girl als opener) en twee sensationeel gitaarstukken (lees: de beste gitaarmuziek van de jaren ’60). Met het imposante ‘Down By The River’ en ‘Cowgirl in The Sand’ gaan werkelijk alle remmen los. Met de ontzettend lange en epische gitaarsolo’s weten deze nummers een onvervalste monsterindruk te maken. Geniaal. Ongekend goede nummers die elke serieuze muziekliefhebber ooit gehoord dient te hebben.
3. Van Morrison – Astral Weeks (1968)
Astral Weeks is een van de meest eerlijke en mooiste platen die ik ooit gehoord heb. Het is al bijna ondenkbaar dat een 23 jaar oude jongen een potje staat te jammen omringt door ervaren jazz muzikanten. Het werkt echter subliem. Acht lang uitgesponnen Folk nummers die tot op het bot ontroeren. Hoe langer hoe mooier zelfs. De Ierse van Morrison weet met Astral Weeks een magistraal album op de wereld te zetten. Een album waar je rustig voor kunt gaan zitten maar het ook perfect doet op de achtergrond. De zang van van Morrison gaat recht je ziel. Geen ontkennen aan. Pure magie. Astral Weeks is constant boeiend en hartverscheurend mooi.
2. The Band – The Band (1969)
1. Townes van Zandt (1969)
Een lijst als deze is natuurlijk een momentopname. Maar momenteel vind ik dit kale derde album van Townes van Zandt absoluut het mooiste wat de jaren ’60 heeft voortgebracht. Ik heb het album leren kennen door Alex Turner (Arctic Monkeys) die deze plaat het meeste inspirerende album ooit noemde. Volkomen terecht. De stemmige liederen op ‘Townes van Zandt’ zijn zeldzaam mooi. Niet alleen de muziek maar ook de fenomenaal geschreven teksten zijn adembenemend mooi. De kwaliteit van dit album is van een onwijs hoog niveau. Van de eerste tot de laatste seconde klopt deze plaat. Van Zandt maakt geen vrolijke muziek maar grijpt je ontzettend bij je keel. Een groeier zeker, maar als ik nu naar deze plaat luister vergeet ik bijna adem te halen. Een schoonheid die niet in woorden te beschrijven is. Ongelofelijk mooi!
geplaatst door Daans Muziek Blog